Lustro

Po tafli biegły refleksów świetlnych odbicia,
w chaotycznym tańcu samotnie zatopione,
tkwiły w nim tak ciągle, przez wieczność, niewzruszone.
Już nie ma po nich śladu, są nie do wykrycia.

Ogniki śmigały po tafli rozbawione,
nie zostawiały tropu, zapachu, ni życia.
Były tam zawsze, aż do strasznego rozbicia,
a teraz są na dnie, w ciemności uśpione.

Zaś tafla doszczętnie rozbita leży samotnie,
w komnacie wisiała przez wieki uwielbiona,
nikt się o nią nie troszczy i nikt jej nie dotknie.

Srebrna płyta leży złamana, porzucona,
z niczyją miłością już się ona nie zetknie.
Pozostanie taka zawsze, sama, wzgardzona.

Poetica.pl

blakev

Utwory użytkownika

Lustro

Twoja prywatność